วรรณกรรมที่สื่อเรื่องราวด้านต่างๆ ของท้องถิ่นใดท้องถิ่นหนึ่งโดยเฉพาะ เช่น จารีตประเพณี ชีวิตความเป็นอยู่ สภาพเศรษฐกิจและสังคม ทัศนคติ ค่านิยม ตลอดจนความเชื่อต่างๆ ของบรรพบุรุษ อันเป็นพื้นฐานของความคิดและพฤติกรรมของคนในปัจจุบัน
ลักษณะของวรรณกรรมพื้นบ้าน
- เป็นมรดกทางวัฒนธรรมที่สืบทอดกันมาจากมุขปาฐะ คือ เป็นการเล่าสืบต่อกันมาจากปากต่อปากและแพร่หลายกันอยู่ในกลุ่มชนท้องถิ่น
- เป็นแหล่งข้อมูลที่บันทึกข้อมูลด้านขนบธรรมเนียมประเพณีของกลุ่มชนท้องถิ่น อันเป็นแบบฉบับให้คนยุคต่อมาเชื่อถือและปฏิบัติตาม
- มักไม่ปรากฏชื่อผู้แต่ง เพราะเป็นเรื่องที่บอกเล่าสืบต่อกันมาจากปากต่อปาก
- ใช้ภาษาท้องถิ่น ลักษณะถ้อยคำเป็นคำง่ายๆ สื่อความหมายตรงไปตรงมา
- สนองความต้องการของกลุ่มชนในท้องถิ่น เช่น
- เพื่อความบันเทิง
- เพื่ออธิบายสิ่งที่คนในสมัยนั้นยังไม่เข้าใจ
- เพื่อสอนจริยธรรมขนบธรรมเนียมประเพณีและพฤติกรรมด้านต่างๆ
- จำแนกโดยอาศัยเขตท้องถิ่นได้ ๔ ประเภท คือ
- วรรณกรรมพื้นบ้านภาคเหนือ (วรรณกรรมล้านนา)
- วรรณกรรมพื้นบ้านภาคตะวันออกเฉียงเหนือ
- วรรณกรรมพื้นบ้านภาคใต้
- วรรณกรรมพื้นบ้านภาคกลาง
- จำแนกตามวิธีการบันทึก ได้ ๒ ประเภท คือ
- วรรณกรรมมุขปาฐะ หมายถึง วรรณกรรมที่ใช้วิธีเล่าจากปากต่อปาก ไม่มีการบันทึกไว้เป็นลายลักษณ์อักษร
- วรรณกรรมลายลักษณ์อักษร หมายถึง วรรณกรรมที่บันทึกไว้เป็นลายลักษณ์อักษร
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น